Tenen op vrijdagochtend.

De twee stagairs uit Tremelo zijn er vroeg bij. Oppassen voor de plassen, als ik oversteek. De bus is er, oeps, pas op voor mijn tenen, meisjes. Ze zijn jong en willen zo snel mogelijk op de bus, iedereen moet wijken. Gewoonlijk doen ze een babbel op de bus, maar vandaag grote stilte. Zelfs geen bookke om op te eten, dat hoor ik anders aan het geritsel, ze zitten achter mij. Straks zal ik merken dat er eentje ligt te slapen, gisteren feest geweest? Of gewoon moe, van een weekje vroeg opstaan. Wacht maar volgende week.... dan gaat het weer donker zijn als ik ’s morgens de bus neem. Maar niet lang, want de dagen zijn met sprongen aan het lengen. Dan is het ’s avonds nog licht als ik thuiskom. De bus uit Maaseik heeft radio aan boord, plots zet de chauffeur de radio luider, nieuws. Wat zeggen ze daar, de lijn in Vlaams Brabant staakt. Daar weet ik niets van, en der is ook niks van te merken. Het zonnetje schijnt, en er is weinig verkeer, het is toch geen zaterdag heeeeee, zo rustig.